Van der Gijp vertelt over een gebeurtenis die plaatsvond ergens midden in de nacht, waar hij wakker werd in het gezelschap van een leeg bed. Gullit was nergens te bekennen. Tegen de ochtend kwam zijn kamergenoot echter weer binnen, alsof niets gebeurd was. Van der Gijp gaat verder door deze nachtelijke activiteiten in detail te beschrijven.
Hij legt uit: “Soms ging ik slapen en even later stond Ruud alweer op, trok zijn voetbalschoenen aan en begon door de kamer te wandelen.” Wat voor velen misschien als schokkend zou komen, leek voor Van der Gijp bijna routineus. De verbaasde reactie van podcastgenoot Michel van Egmond was te verwachten: “Er loopt een man halfnaakt met voetbalschoenen door jouw hotelkamer?”
Wat deze eigenaardige routine nog opmerkelijker maakt, is het feit dat Gullit dit gedrag uitleefde zonder enige vorm van slaapwandelen. Volgens Van der Gijp was Gullit namelijk volledig bewust van zichzelf en de druk die op hem lag als een sleutelfiguur binnen het team. Van der Gijp voegt eraan toe: “Het was een soort van bijzondere charme. Iedereen heeft zijn eigenaardigheden, en dit was de zijne.”
De verhalen van Van der Gijp laten een andere kant van het leven van de voetballers zien, de gedeelde kameravonturen en hoe de druk hen tot eigenaardige gewoontes kan drijven. Of Gullit’s nachtelijke wandelingen strategisch waren of simpelweg een manier om met stress om te gaan, blijft een mysterie, maar zorgt zeker voor veel gespreksstof voor luisteraars van de podcast.