Alderweireld vertelt openhartig over zijn jeugd bij Ajax, waar de heimwee al snel zijn intrede deed. Ondanks de geruststellende woorden van zijn vader, die hoopte dat de gevoelens van heimwee zouden verdwijnen, bleef deze emotionele strijd een constante metgezel. In een eerlijk interview met Het Huis van Sporza onthulde Alderweireld dat deze heimwee hem vaak aan de rand van opgeven bracht. “Als mijn omgeving ook die mening had gedeeld, was ik gestopt,” vertelde hij. Voor buitenstaanders misschien onbegrijpelijk, maar voor Alderweireld een zeer reële en voelbare strijd.
De terugkeer naar België in 2022 leek aanvankelijk rust te brengen, maar bracht onverwachte uitdagingen met zich mee in de vorm van paniekaanvallen. Na een slapeloze nacht besloot hij een cafeïnepilletje te nemen om de dag door te komen. Tijdens een autorit sloeg zijn hart hevig tekeer en vreesde hij voor zijn leven: “Ik dacht: ik krijg een hartaanval. Het is gedaan met mij, ik ga mijn kinderen nooit meer zien.”
De daadwerkelijke paniekaanval dwong hem tot een bezoek aan de spoedeisende hulp, en hij besloot cafeïne te vermijden. Toch volgde nog een beangstigende ervaring. Alderweireld legt uit dat de stress en angst ervoor zorgden dat zijn hart sneller klopte, wat op zijn beurt de paniek voedde. “Je maakt jezelf eigenlijk zot,” beschrijft hij. De angst dat zijn hart kon ophouden met slaan, waardoor hij zou sterven, was verlammerend. Inmiddels heeft hij geleerd deze angsten beter te beheersen, maar ze verdwijnen nooit helemaal.
Alderweireld’s verhaal gaat verder dan voetbal, het is een blik op de mentale worstelingen die zelfs ’s werelds beste atleten kunnen ervaren. Ondanks alles blijft zijn strijd een inspiratie, een herinnering dat het belangrijk is om de innerlijke demonen onder ogen te zien en te overwinnen.
