Op 22-jarige leeftijd kijkt Ihattaren terug op een carrière die veelbelovend begon bij PSV, maar vervolgens ontspoorde. Pogingen om zijn loopbaan nieuw leven in te blazen bij clubs als Ajax, Slavia Praag en Sampdoria mislukten. De impact van het overlijden van zijn vader speelde daarbij een grote rol, en hij raakte lange tijd verstrikt in problemen buiten het veld. “Maar nu is alles duizend procent anders,” zegt hij openhartig.
Zijn familie wist uiteindelijk Fortes Rodriguez te overtuigen om met hem samen te werken. Het ‘Projectteam Mo’ bestaat uit fysiotherapeuten, trainers zoals oud-Ajacied Nordin Wooter en Soufiane Touzani, en andere begeleiders. Na therapie te hebben gevolgd, weegt Ihattaren nu 85 kilo, een enorm verschil met zijn dieptepunt. “Ik was een emotie-eter, of beter gezegd een emotie-vreter. Ik had alles vergooid, geen doel meer in mijn leven en zat mentaal volledig vast. Op een gegeven moment woog ik 117 kilo. Overdag sliep ik en ’s nachts bleef ik wakker, omdat ik bang was voor de nachten waarin de herinneringen aan mijn vader terugkwamen.”
Zijn naam haalde eerder op negatieve wijze de media, met incidenten zoals de brandstichting van zijn auto en de beslaglegging op zijn woningen. “Het kwam voort uit naïviteit,” geeft Ihattaren toe. “Alles ging toen zo snel. Ik wilde het voor iedereen goed doen, maar had geen idee wat goed of slecht was voor mezelf of mijn toekomst. Bovendien had ik toen nog niet het team om me heen dat ik nu heb. Ik schaamde me, vooral omdat mijn familie al die berichten las. Vanaf nu wil ik alleen een voorbeeld zijn voor mijn neefjes en nichtjes, niet meer die rare oom.”
Alles wijkt nu voor één doel: terugkeren op het voetbalveld. “Mijn broers vroegen me wat ik nu met mijn leven wilde doen. Ik zei: voetballen. Maar dat leek voorlopig onmogelijk. Zij wilden vooral dat ik weer gelukkig zou worden als mens. Gelukkig hebben ze José zo ver gekregen om mij een reddingsboei toe te werpen. Mijn broer Ricardo zei ook dat het niet uitmaakt of ik nu bij Elinkwijk of Real Madrid ga spelen. Het gaat nu om Mo als mens, die zijn pijn moet verwerken.”
Ihattaren is niet bang dat deze nieuwe poging vroegtijdig zal mislukken. “Mijn familie, een paar goede vrienden en de professionals om me heen zijn alles wat ik nodig heb. Daar komt niemand meer bij. Ik weet dat er veel mensen weer aan me zullen trekken als het me lukt om terug te keren in de voetballerij. Maar ik richt me op degenen die altijd voor me klaarstaan en het beste met me voor hebben. Ik weet zeker dat mijn vader in het paradijs trots op me is. Dat is de beste motivatie om door te gaan.”
Jan Schuiling.
september 15, 2024 at 1:11 pm
Ik denk als hij weer in conditie is, met Lukkien van de F C Groningen in zee moet gaan, deze trainer kan zeer goed met dit soort jongens omgaan, Lukkien heeft een jong elftal waar hij zich bij aan kan passen.