De analyse van De Mos begint vol enthousiastme. “Ik vond het werkelijk waar enerverend. Iedereen ging er zonder twijfel vanuit dat Feyenoord die wedstrijd met gemak in hun voordeel zou beslissen. Ajax had immers een vrij zwakke partij gespeeld met hun wisselspelers tegen Willem II, terwijl Feyenoord zijn recente triomfen voortzette. Het leek een uitgemaakte zaak te worden in De Kuip, maar niets bleek minder waar. De Kuip is in de vorige 10 Klassiekers niet eerder zo stil geweest. Het was ongelooflijk hoe het publiek stilviel, een teken van de intense spanning en onverwachte wendingen. In tegenstelling tot wat men kon verwachten, verliepen de duels sportief en vlekkeloos, waarbij de spelers respectvol met elkaar omgingen.”
De Mos vervolgt zijn analyse met gepaste bewondering voor de inzet van beide teams. “Zelfs na het laatste fluitsignaal bleef Ajax zich van zijn beste kant tonen. Waar er normaal gesproken na de wedstrijd enige commotie op het veld en in de catacomben plaatsvindt, verliep alles deze keer voorbeeldig. Via social media kunnen de aftermatch spikes nog altijd voor opschudding zorgen bij supporters, maar tijdens de wedstrijd zelf, geen wanklank op het veld. Dat uitermate correcte gedrag werkte al geruststellend in op het publiek.”
De stilte die over De Kuip viel had De Mos in jaren niet meer ervaren, en dat maakte het voor hem nog onvergetelijker. Hoewel Feyenoords formidabele reputatie en traditionele thuisvoordeel wellicht anders deed vermoeden, heeft Ajax bewezen dat inzet en strategisch spel van doorslaggevende waarden kunnen zijn.